کد مطلب:314107 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:193
کمتر از یک ساعت حاجت خود را می گرفتند
جناب حجةالاسلام و المسلمین، عالم وارسته، حامی مكتب محمد و آل محمد صلی الله علیه و آله و سلم آقای سید مرتضی مجتهدی سیستانی، [1] فرزند سلالةالسادات آقای حاج سید محمدجواد مجتهدی سیستانی، در كتاب اسرار موفقیت ج 2 مشاهده ی خود را در حرم حضرت اباالفضل العباس علیه السلام چنین می نگارند:
[ صفحه 510]
در سال 1348 شمسی، كه مدت چند ماه توفیق زیارت عتبات عالیات را داشتم، مكرر در حرم حضرت ابوالفضل علیه السلام شاهد شفا گرفتن بیماران و رواشدن حاجت گرفتاران بودم. گاهی از اوقات، افرادی كه مریض خود را به ضریح آن حضرت دخیل می بستند در كمتر از یك ساعت حاجت خود را می گرفتند. در این موقع، زنان عرب طبق رسم خودشان پس از گرفتن حاجت خود به هلهله می پرداختند و به سوی ضریح مطهر و زوار، نقل می پاشیدند و شور و شعف فضای حرم مطهر را فرامی گرفت. گاهی از اوقات برای آنكه بیشتر اظهار تشكر نمایند، همراه نقل، «فلوس» كه پول رایج عراق است می ریختند. اعتقاد و یقین آنان در آن حد بود كه گاهی همراه با مریض، نقل و فلوس را نیز با خود می آوردند و در لحظه ای كه مریضشان شفا می یافت، فوری به هلهله می پرداختند و به پاشیدن نقل و فلوس مشغول می شدند و به شادی و اظهار تشكر می پرداختند و می گفتند: «ابوفاضل نشكرك!».
روزی جوان دیوانه ای را به حرم مطهر آوردند و تا سه روز به ضریح، دخیل بسته و بستگانش اطراف او را گرفته بودند. این باعث تعجب بود كه چگونه در این مدت طولانی آنها نتوانستند حاجت خود را بگیرند! شفا نیافتن یك مریض به مدت سه روز مایه ی تعجب بود. چون خلاف معمول بود. زیرا طبق متعارف كسانی كه به آن حضرت متوسل می شدند، اعتقاد عجیبی داشتند. به این جهت احتیاج به زمان طولانی و وقت زیاد نداشتند. آنان با یقین كامل اظهار می داشتند: «ابوفاضل الحوائج» و حضرت ابوالفضل علیه السلام حاجت آنان را می دادند. چون با یقین به لطف حضرت ابوالفضل علیه السلام، به آن بزرگوار متوسل می شدند.
مقصود از بیان این مطالب این است كه در بسیاری از توسلات، جهات دیگری وجود دارد كه جایگزین تطهیر قلب می شود. در مواردی لطف اهل بیت علیهم السلام و در مواردی دیگر، یقین و اعتقاد مردم، باعث عنایت آن بزرگواران می گردد.
[ صفحه 510]
در سال 1348 شمسی، كه مدت چند ماه توفیق زیارت عتبات عالیات را داشتم، مكرر در حرم حضرت ابوالفضل علیه السلام شاهد شفا گرفتن بیماران و رواشدن حاجت گرفتاران بودم. گاهی از اوقات، افرادی كه مریض خود را به ضریح آن حضرت دخیل می بستند در كمتر از یك ساعت حاجت خود را می گرفتند. در این موقع، زنان عرب طبق رسم خودشان پس از گرفتن حاجت خود به هلهله می پرداختند و به سوی ضریح مطهر و زوار، نقل می پاشیدند و شور و شعف فضای حرم مطهر را فرامی گرفت. گاهی از اوقات برای آنكه بیشتر اظهار تشكر نمایند، همراه نقل، «فلوس» كه پول رایج عراق است می ریختند. اعتقاد و یقین آنان در آن حد بود كه گاهی همراه با مریض، نقل و فلوس را نیز با خود می آوردند و در لحظه ای كه مریضشان شفا می یافت، فوری به هلهله می پرداختند و به پاشیدن نقل و فلوس مشغول می شدند و به شادی و اظهار تشكر می پرداختند و می گفتند: «ابوفاضل نشكرك!».
روزی جوان دیوانه ای را به حرم مطهر آوردند و تا سه روز به ضریح، دخیل بسته و بستگانش اطراف او را گرفته بودند. این باعث تعجب بود كه چگونه در این مدت طولانی آنها نتوانستند حاجت خود را بگیرند! شفا نیافتن یك مریض به مدت سه روز مایه ی تعجب بود. چون خلاف معمول بود. زیرا طبق متعارف كسانی كه به آن حضرت متوسل می شدند، اعتقاد عجیبی داشتند. به این جهت احتیاج به زمان طولانی و وقت زیاد نداشتند. آنان با یقین كامل اظهار می داشتند: «ابوفاضل الحوائج» و حضرت ابوالفضل علیه السلام حاجت آنان را می دادند. چون با یقین به لطف حضرت ابوالفضل علیه السلام، به آن بزرگوار متوسل می شدند.
مقصود از بیان این مطالب این است كه در بسیاری از توسلات، جهات دیگری وجود دارد كه جایگزین تطهیر قلب می شود. در مواردی لطف اهل بیت علیهم السلام و در مواردی دیگر، یقین و اعتقاد مردم، باعث عنایت آن بزرگواران می گردد.
[1] مرحوم مغفور سلالةالاطياب جناب آقاي حاج سيد محمدجواد مجتهدي سيستاني عمر پربركت خود را صادقانه در راه خدمت به خاندان پاك ولايت عليهم السلام و اقامه ي مجالس خالصانه ي عزاداري آن بزرگواران كه بحمدالله تاكنون ادامه دارد، سپري نمودند و در طليعه ي روز عاشوراي 1415 هجري قمري پس از قرائت زيارت عاشورا در مجلس عزاداري حضرت سيدالشهداء «عليه السلام» به آن حضرت پيوستند.
يكي از عوامل موفقيت آن مرحوم در اقامه ي مجالس پرشور عزاداري، علاوه بر صدق و اخلاص ايشان ارادت خاص و شركت آن مرحوم با حضرت ابوالفضل العباس عليه السلام بود كه هر سال پس از اداي حقوق واجبه در مازاد سود سالانه با حضرت عباس عليه السلام شريك بودند و قسمت آن حضرت را خرج در مجالس عزاداري اهل بيت عليهم السلام مي نمودند.